Mikroklimat w pomieszczeniach

Na odczucie komfortu wpływa zbiorcza kombinacja wrażeń wizualnych, słuchowych, namacalnych i cieplnych, jakie pojawiają się w danym środowisku i które wynikają ze zmian w zakresie następujących warunków: temperatura otaczającego powietrza, tempe-ratura promieniowania otaczających powierzchni, wilgotność i prędkość powietrza, zapa-chy, ilość kurzu, walory estetyczne, natężenie hałasu i oświetlenie. Z przytoczonych pa-rametrów jedynie pierwsze cztery wpływają na komfort cieplny człowieka, który zależy w dużym stopniu również od metabolizmu, aktywności oraz indywidualnej zdolności do przystosowania się do zmian. Pomimo, że człowiek ma zdolność aklimatyzacji do bardzo zmiennych i niekorzystnych warunków klimatycznych, jednakże efektywność pracowników wykonujących określone zadania zależy w dużej mierze od warunków środowiska, w którym przebywają. Zapewnienie pracownikom poczucia komfortu poprzez dobór i regu-lację odpowiednich parametrów środowiska pracy przekłada się m. in na:
• zwiększenie stopnia skupienia nad wykonywanym zadaniem,
• zmniejszenie ilości popełnianych błędów,
• zwiększenie wydajności i jakości produktów i usług,
• ograniczenie ilości nieobecności w pracy wynikających z chorób,
• ograniczenie ilości wypadków przy pracy i innych zagrożeń zdrowotnych (jak np. cho-rób układu oddechowego).

Optymalne warunki mikroklimatu, w którym przebywa człowiek (zamieszczone w normie PN-78/B-03421[1]) ustalone są dla określonej aktywności fizycznej człowieka:
• przy małym tempie metabolizmu (szycie, księgowanie, pisanie na maszynie): temperatura powietrza w pomieszczeniach (zimą) wynosi: 20-22oC, latem: 23-26oC, wilgotność względna zimą (niezależnie od aktywności): 40-60%, latem: 40-55% a prędkość ruchu powietrza zimą – maksymalnie 0,2m/s, latem – 0,3m/s;
• przy średnim tempie metabolizmu (wbijanie gwoździ, tynkowanie) temperatura powietrza w pomieszczeniach (zimą) wynosi 18-20oC, latem – 20-23oC, wilgotność względna latem 40-60% a prędkość ruchu powietrza zimą – maksymalnie 0,2m/s, latem – 0,4m/s;
• przy dużym tempie metabolizmu (praca z siekierą, przenoszenie ciężkich materiałów) temperatura powietrza w pomieszczeniach (zimą) – 15-18oC, latem – 18-21oC, wilgotność względna latem 40-60% a prędkość ruchu powietrza zimą – maksymalnie 0,3m/s, latem – 0,6m/s. (…)

OCENA KOMFORTU CIEPLNEGO

Mikroklimat zimny wskaźniki obciążenia zimnem – WCI, IREQ
Wskaźniki odnoszące się do środowiska zimnego zależą od tego czy obniżona temperatura prowadzi do oziębienia całego czy też miejscowego ciała.
Stres miejscowy (przy temperaturze powietrza poniżej 10°C) określany jest z pomocą wskaźnika WCI (ang. Wind-chill Index) opisującego siłę chłodzącą powietrza w pomieszczeniu.

Środowiska cieplne gorące należy oceniać, gdy wskaźnik PMV jest większy od +2 Wskaźnik obciążenia gorącem – WBGT
Stres cieplny pojawia się w okresach, kiedy zyski ciepła są większe niż ilość ciepła oddawana do środowiska, przez co następuje akumulacja ciepła w organizmie i wzrost temperatury wewnętrznej.
Dokładne określenie stresu cieplnego możliwe jest po przeprowadzeniu szczegółowej analizy wymiany ciepła między pracownikiem a otaczającym środowiskiem, co jednak jest zbyt czasochłonne i kosztowne, dlatego wprowadzono wskaźnik WBGT, który określa obciążenie termiczne w środowisku pracy. Określanie wartości WBGT wymaga pomiarów następujących parametrów: temperatury wilgotnej naturalnej tnw, temperatury poczernionej kuli tg, a w przypadku badań na zewnątrz budynku również temperatury powietrza ta.